

หลายท่านเมื่อนึกถึงทะเลทราย ภาพที่อยู่ในห้วงความคิดก็น่าจะเป็น บรรยากาศความร้อน และขาดแคลนความชุ่มชื้นของน้ำ ลมแห่งความแห้งแล้ง ต้นกระบองเพชรหรือแม้แต่อูฐ สัตว์ที่สามารถดำรงอยู่ทนทานต้านแรงลมปนทราย "แต่เปล่าเลย"
ทะเลทรายที่ว่านี้มากไปด้วยน้ำ อุดมไปด้วยสิ่งมีชีวิต เต็มไปด้วยต้นมะพร้าว พืชที่บ่งชี้ให้เห็นว่า ภาพที่ถัดออกไปจากชายฝั่ง เต็มไปด้วยน้ำอันไร้อาณาเขต มีเพียงขอบฟ้าที่ตัดกั้น บอกระยะเท่าที่การมองเห็นด้วยสายตาถูก ขณะนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ พร้อมด้วยมวลมิตรรอบข้างที่ร่วมชะตากรรม สถานที่ๆกำหนดเรื่องข้อปฎิบัติเพื่อให้ลุล่วงในภาระกิจ หลายคนนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ประหนึ่งว่า
"ฉันจะไม่ละสายตาจากเธอ เพราะเมื่อไหรที่ฉันให้ความสนใจในเรื่องอื่น เธอจะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาทันที และนั้นจะตามมาของปัญหามากมายที่ต้องตามแก้"บ้างนั่งยิ้มกับกระบวนการของระบบที่ทำให้ตัวเองเกิดความพึงพอใจ และมากที่ยังมีคนไม่สามารถรับน้ำหนักของหัวสมองจึงจำเป็นที่จะต้องใช้มือค้ำพยุง....ไปเที่ยวทะเลทรายที่ระนองกันเถอะ จากใจที่ล่องลอยออกนอกหน้าต่าง บินไปตามการชี้นำของเข็มทิศจินตนาการ ระยะเดินทางร่วมๆ 8 ชั่วโมง อันดามันวันฟ้าใสที่ระนอง เป็นภาพอันมิอาจขจัดออกจากความคิดแม้ยามหยุดหลับ ผมไม่เคยถามตัวเองว่าผมมาที่นี้ทำไม คำตอบมันชัดในตัวว่า ผมกับทะเลคือชีวิตที่สัมพันธ์จนไม่อาจแยกจากกัน...